Ineens wist ik het, begreep ik het.
De stembevrijding die ik momenteel meer en meer
aan het vormgeven ben, door middel van workshops,
zet natuurlijk ook voor mij persoonlijk
weer een heel proces in gang.
Ik heb eigenlijk altijd al gezongen.
Heel vaak 2-stemmig met mijn moeder.
Mama alt ik de sopraan-partij.
Mijn moeder was van mij in verwachting toen zij met
het toenmalige Graalkoor
onderdeel was van een optreden van Carolien Kaart.
Toendertijd een bekende operazangeres.
Dit optreden vond plaats in de Riviérahal in Blijdorp.
Heel lang heeft er zelfs een zwart-wit foto van dit optreden
gehangen in de Riviérahal.
Ik heb wel eens haast languit op de grond gelegen
om de foto nog beter te kunnen bekijken.
Met als doel om mijn moeder te zoeken.
Op die foto heb ik haar niet gevonden.
In de 6e klas kreeg ik een hoofdrol in
de musical De Tijdmachine van Professor Knap.
Ik was juffrouw Rozelaar.
Nog vele jaren werd ik zo genoemd als ik iemand tegenkwam.
Ik had het leuk kunnen vinden, maar ik vond het niet leuk.
Het was een rol die ik had gespeeld, dus waarom mij ook zo noemen
als je me tegenkomt in de tram?
Ik had er ook van kunnen genieten,
dat men blijkbaar van mij had genoten en
me dit eigenlijk op deze manier wilden laten blijken.
Het lukte me niet. Waarom wist ik toch niet precies.
Tot ik van de week wakker werd met een helder inzicht.
Mijn moeder had vreselijke last van spataderen.
Na lang wegen en wikken besloot ze om zich eraan te laten opereren.
Uitgerekend het weekend dat ik 2x in de musical schitterde
lag mama in het ziekenhuis.
Ze was er dus niet bij, heeft me niet kunnen zien en horen,
ik heb haar niet trots op de eerste rij zien zitten.
Een diep gevoel van verdriet overviel me.
Letterlijk 47 jaar later (ik was toen 11 jaar) kwam dit stuk in mij los.
Haar afwezigheid van dat moment was gedurende dit leven
op andere stukken in mij een eigen leven gaan leiden.
Belangrijke puzzelstukken vielen op hun plaats.
Ik weet dat ze nu op de eerste rij zit en we hebben
ook weer samengezongen,
mama van daar en ik van hier.
De Tijdmachine van Professor Knap bleek een voorbode te zijn
voor mijn interesse in andere tijden en openstaan voor wat was en is.
In datzelfde schooljaar heb ik ook een Chinees liedje solo mogen zingen.
Of het echt Chinees was weet ik nog steeds niet, maar mijn moeder wist
het wel zo te brengen. Met een ondeugende blik in haar ogen dus….
Het sprak me erg aan want ik had een lievelingsbeeld in een winkel voor
spullen uit het Verre Oosten. Een prachtige ranke,
in mijn optiek Chinese dame,
leek iedere keer tot me te spreken als ik bij haar stond.
Niet zo vreemd dat deze Chinese dame, nu 20 jaar geleden zich opnieuw
bij me openbaarde als Kwan Yin, met als boodschap: zing Annah zing…
Graag nodig ik ook jou uit om jezelf vrij te klanken met Kwan Yin
klik hier voor de Workshop KLANK JE VRIJ met KWAN YIN
https://www.annahmariavanheezik.com/index.php/619/workshop-klank-je-vrij-met-kwan-yin
Welk lied klinkt er in jou?
Liefs,
Annah Maria