Ze schetste het heel helder en ze was niet de eerste.

“Ik zie je als 3-jarige op een tennisbaan en van alle kanten
komen er tennisballen naar je toe.
Je probeert ze allemaal tegen te houden en
terug te slaan, het lukt niet.”

Ze begint te huilen, ik huil met haar mee.

Letterlijk heb ik in de 6e klas (ja zo jong ben ik)
een tennisbal op mijn oog gekregen waardoor ik
heel veel klachten heb gekregen en zelfs in
het Sophia Kinderziekenhuis terecht ben gekomen voor uitgebreide onderzoeken door aanhoudende hoofdpijnen.

Na een paar dagen informatie en herinnering verwerken
heb ik het volgende besloten en ook gedaan.

Ik ben in volledige visualisatie gegaan.
Heb de pure wanhoop in mezelf toegestaan:
de angst, het willen wegrennen,
het niet durven wegrennen,
met als resultaat dat ik uiteindelijk maar ben blijven staan.

Het is NU tijd om weg te gaan.
Dat is wat er uit mijn Inner Being naar bovenkwam.

Op het moment dat ik dat besloot werden de ballen nog
wel gegooid maar bleven ze boven het net hangen.

Zonder verder nog te kijken heb ik me omgedraaid.
Ik ben weggegaan.
De tennisbaan verlaten.

Geen idee wat daar nu verder gebeurd.
Maar voor mij is dit klaar en wordt het verder niet meer
door mij op wat voor manier nog ingekleurd.

©AnnaHMariavanHeezik